Zwoegen en zweten

Vandaag hadden we een wandeling langs de zuidkust zo’n 15km ten westen van Lagos eigenlijk aansluitend aan een deel dat we eerder gedaan hadden. Op papier was het simpel 3km heen en zelfde weg terug. In de praktijk was het simpele ver te zoeken net voorbij de eerste cache was de bebouwing inmiddels zover richting zee opgerukt dat we schraag op een uiterst steile helling zouden moeten lopen. We zijn terug gelopen en hebben landinwaarts het obstakel per auto omtrokken, slap hoor…dat wel natuurlijk. Enfin we stonden nu direct op het hoogste punt van vandaag met de zekerheid dat iedere meter afdalen later weer geklommen diende te worden. Deze kuststrook kent vele strandjes het blijkt dat die ontstaan zijn door een rivier die hier in de zee uitkwam. Derhalve niks hoogvlakte hij was steeds onderbroken door ravijnen met iedere keer een steile afdaling gevolgd door een klim aan gene zijde. Sommige cacheleggers hebben wat afwijkende ideeën zo was er een cache in moeilijk zwaar overgroeid terrein waarbij de kunst was de weg er heen te vinden. Nu we hebben wel gezongen maar niemand kon ons de weg naar Hamelen vertellen en we hebben hem ook niet gevonden. Opeens waren we al dat klimmen en dalen zat en kwam ik op het achteraf bijna onzalige idee om deels over het strand lekker vlak terug te lopen. Gevraagd aan een visser terplekke, nee je kon langs de rotsen naar het volgende strand naar Figuera zei hij er nog bij. Misselijk was mogelijk dat ie niet waarschuwde voor de opkomende vloed, terwijl hij als visser dat wel zou moeten weten. Enfin het lukte niet we werden de rotskant in gedreven. Het is daar wat raar met die rotsen, volgens mij hebben ze daar “uitschuifrotspartijen” die richting zee opdringen als het vloed wordt. De zee die het al uren rustig aan heeft gedaan (eb) vindt dat niet prettig en wordt onrustig met hogere golven die ons bestoken. Het rotsgedeelte blijkt zeer uitgestrekt en is moeizaam te doorklimmen. Uiteindelijk zien we weer strand onder ons maar afdalen naar het reddende droge zand leek kansloos, dus richting zee en dan afwachten tot er even een ogenschijnlijk droog moment tussen twee golven is. ….Sprong, spurt richting het droge zand…gered… nu ja met de hakken over de vloedlijn, kortom avontuur. Het volgende traject was kansloos langs het water dus toch weer omhoog maar ja dat moest uiteindelijk toch want het mobiel stond immers hoog en droog.