Het viel wel mee

Voordat we naar de Algarve vertrokken hadden we van JP een link gekregen over een nieuwe “boardwalk” bij Alferce hier redelijk in de buurt. Het beloofde een tocht te worden over loopbruggen zo te zien met voornamelijk trappen. Als kers op de taart een hangbrug hoog boven en over het ravijn. Veel filmpjes waren er te vinden met steeds hetzelfde deel van de route. Nergens gegevens over of het een echte rondwandeling was en hoeveel km, om nog maar te zwijgen over het cruciale aantal te overwinnen hoogtemeters. Getsie een hangbrug over een ravijn moet dat nou? Ja dat moest en vandaag was de dag de weersvoorspelling was prima dus geen uitvluchten meer. Na een lange nacht van woelen en zo, om 10 uur op pad. Na de auto te hebben geparkeerd rugzak om en stappen maar. Onmiddellijk bleek al het vertekende beeld door de filmpjes, het was helemaal niet een rondwandeling over een houten looppad met veel trappen. Nee we begonnen gewoon een traject over een schuin aflopend pad waarbij een de overzijde van het ravijn  wel een loopbrug omhoog was te zien, dat wel. Na enige tijd komen we dan bij het houten trappen gedeelte aan, dat ons snel omlaag voerde naar een behoorlijke verkeersinfarct bij jawel…. de hangbrug… Zo te horen was er juist een bus Nederlanders gearriveerd. Aanmoedigingen waren niet van de lucht voor de dapperen die met max 5 personen tegelijk de brug mochten oversteken. Jammer want al het dan toch moet is wachten minder fijn, liever maar gelijk, maar ja je wilt niet voordringen, en er stonden ook geen bordjes “ritsen vanaf hier”. Eindelijk zijn de verkeersproblemen opgelost en kunnen we van start. Alles opgeborgen want wat valt ben je kwijt niet. Ze hadden nog zo gezegd niet je ogen dichtdoen, maar ja al dat tegenzonlicht. Ik loop en mensen dat viel mee je kon niet tussen je voeten door in de afgrond kijken en dat scheelt een stuk…. Bovendien zijn er aan weerszijden relingen om je aan vast te klampen. Alles bijeen ik wil niet zeggen “een fluitje van een cent” en zeker niet “met 2 vingers in de neus”, overigens toch al een slechte gewoonte… maar goed te doen. De schier eindeloze trappen aan gene zijde omhoog waren zwaarder, maar het idee daarboven is er koffie… Boven het dilemma hoe nu verder je kunt redelijk op hoogte over een berijdbaar pad naar de weg lopen en over de laatste terug naar de parkeerplek, niet zo aantrekkelijk eigenlijk. De kaart op mijn GPS gaf een alternatief maar toen ik naar de start van dit pad liep kwam ik al direct een bordje met een kruis erop tegen, niet ingaan dus. Naast de trap stond een bordje “Trilho de Pedras” dat wees naar aan pad dat onmiddellijk onder de loopbrug verdween maar nee het ging verder, proberen we een stukje. Ik had het kunnen weten dat zeggen ze altijd proberen maar we kunnen altijd nog terug. Ha ha dat laatste heb ik bij mijn weten nog nooit meegemaakt. Het eerst gemoedelijk omlaag lopende pad ging na een haakse bocht met een aanmoedigingsrichtingaanwijzer (pfft wat een woord) opeens immer steiler omlaag. Ach nee veiligheidstouwen kwamen er aan te pas. Beneden gekomen bleek dat als ie er al geweest was de brug over de rivier vernield was er restte slecht twee balkjes ter ondersteuning van mijn ouwe lijf. Ook overwonnen en dan lekker steil omhoog als “vroeggerr” in Oostenrijk. Al met al een heerlijke tocht, en de terugweg in de pure natuur…..