orzola

De afgelopen dagen was het weer wat minder, er zat steeds regen in de lucht, waar ze het zo snel vandaan haalden is mij niet duidelijk, maar net hadden we het ontbijt buiten staan of weg zon … en spetter, spetter enz. Tussendoor lekker zonnetje hoor dat wel, maar je wordt dood moe van dat naar binnen en dan weer naar buiten zeulen. Vrijdag gingen we nog op pad, maar we hadden na het aantrekken van de bergschoenen het startpunt net 100m achter ons gelaten, toen ik omkeek en een afschuwelijk grauwe lucht aan zag komen. Dat gaat niet goed flitste het door me heen, dus in versnelde pas, want een sukkeldrafje lukt niet meer zo goed, terug naar de auto waar wij net aankwamen toen de bui de motorkap bereikte. Met bergschoenen en al de auto in dus maar, na overleg besloten we terug te rijden. Grijs was het, later bergop alle denkbare kleuren, we moesten letterlijk door de regenboog heen rijden, maar niks pot met goud. Het weekend hebben we zodoende gedaan wat eenieder hier doet wat luieren in de zon zitten tussen de buien door, en een middagje sauna best uit te houden, en ook niet zo vermoeiend toch… Maandag begint het weer te kriebelen we moeten wat doen dus op naar Orzola op de noordpunt van het eiland. Hier lag de cache “El Norte” die wij al eens van boven af hadden beschouwd. Op mijn kaart was hij gesitueerd aan een wandelpad maar juist op het punt dat dit pad eindigde. Dit gegeven had mij aan het denken moeten zetten, ik had bevindingen van andere bezoekers moeten lezen maar niks hoor gewoon op pad gaan.  Het hoogteverschil dat we moesten overwinnen was heel gering op zich een pluspunt maar waarom dan een terreinwaardering 3,5 (uit 5)? Eerst nog wat lacherig maar allengs kwam het pad boven de oceaan te lopen en dan bedoel ik er recht boven. Het pad werd steeds smaller ook, zeg maar het eindigde in een voetbreed nauwelijks zichtbaar……. Met ook nog een gezellig gapende afgrond rechts van me met 50m lager de oceaan, en links de steil omhoog lopende bergwand nee lachen was er niet meer bij. Opeens hield het pad, of wat daar voor door ging op, pfft dan we zijn er. Maar wat nu tegen zo’n steile rotswand geklemd kun je niet verwachten een goede ontvangst op de GPS te hebben. Gelukkig was de cache kort geleden gecontroleerd en volgens de legger  op de oorspronkelijke plek geplaatst fijn wel maar waar is die?? Een tipje van de sluier werd opgelicht “bij een poel” …. En laat ik nu net natte voeten staan te krijgen, hier dus zoeken, maar niks te vinden, en ook weinig zoekruimte. Later bleek dat we iets terug een echte bronachtige poel gepasseerd waren, dat ik in mijn drang het spoor te volgen gemist had, en ja daar werd dan ook uiteindelijk gespot. Maar dan terug voor mijn gevoel is het paadje nog enger, hebben we hier gelopen? De afstand leek ook wel veel langer gedsie… en ik had ook geen schone onderbroek meegenomen. Eindelijk bij de auto die we bij een heerlijk strandje hadden achter gelaten wilde ik snel de zwembroek aan en een heerlijke duik om op te frissen. Ik stond net met één been in het broekje toen Jos op een bord las dat er beslist niet gezwommen mocht worden gezien de heersende stromingen of zo. Het had dus geen zin meer om het andere been in het broekje te wurmen helaas… noodgedwongen op de terugweg maar met de ramen open gereden. In het appartement zat Jos te lezen van cachers die het 200m voor het eind gezien de terreinomstandigheden hadden opgegeven, verstandige mensen….. of toch watjes… mogelijk op badslippers?