Costa de Papagayo

Donderdag hebben we over de meest zuidoostelijke punt van Lanzarote gewandeld, we kwamen langs maar liefst vijf stranden en strandjes. Schitterende zandstranden met wit zand, en het gekke is er loopt niet eens een geheel verharde weg er heen. Bij PLaya Blanca liggen tientallen misschien wel honderden appartementencomplexen terwijl er geen of enkele kunstmatige stranden zijn, bij de ZO-punt liggen fraaie stranden maar geen appartementen of zo, rare jongens die Spanjaarden. Het eerste strandje was wat winderig, het tweede was ingenomen door naturisten, zij weer die weten ook altijd de mooiste plekjes te vinden, dit strand was smal en dreigde door de opkomende vloed geheel overspoeld te worden. We moesten mikken met lopen halen we dat punt voor die golf hier is, we hadden natuurlijk ook gewoon de schoenen uit kunnen doen. Maar dan het derde strand het Playa Papagayo ingeklemd door hoge rotsformaties, welk een idylle ik wist niet hoe snel ik mijn zwembroek om moest gorden om het water in te kunnen rennen half december ja, flink hè? Terwijl we wisten dat er geen opnames door de NOS werden gemaakt, en ook dat we niet met erwtensoep en rookworst zouden worden opgewacht als we het zilte nat weer zouden verlaten. Nee gewoon de heersende sfeer had ons het hoofd op hol gebracht. Minpuntje was dat er geen bankjes waren om comfortabel zittend je lekker in het zonnetje op te laten drogen, en hogerop was het een erg harde ondergrond. Terecht naar later bleek hadden wij ons er niet aan gewaagd om op het mulle zand te gaan liggen, op de schaarse aldaar nog beschikbare plekken, degene die dat wel deden en onvoldoende opletten werden later door één der onverhoeds veel hogere golven verrast. Dus mensen die hun natte spullen trachten te verzamelen en zo, het kwam de sfeer nog meer ten goede. We vonden het wel gek dat wij de enigen waren die hier hun brood op gingen zitten eten, en ook de gevankelijk meegevoerde koffie tot ons namen. Later bleek dat hoog op de rotsen drie etablissementen waren gesitueerd alwaar de inwendige mens kon worden versterkt. Vanaf de  terrassen aldaar werden we door diverse verrekijkers gadegeslagen …we hebben besloten wat achterom het strand te verlaten. Spaanse verboden als ze er al zijn kunnen wij natuurlijk niet lezen, en Spaanse pictogrammen al helemaal niet maar toch leek deze retraite ons het beste. Op de terugweg kwamen we nog langs twee veel grotere stranden waar je per ligplek veel meer vierkante meters kon innemen, zonder overstromingsrisico, maar minder beschut, en zeker met niet zo’n sfeertje.