Monte Dourado 92A

Na wat wikken en wegen toch de knoop doorgehakt we gaan weer naar Zuid Portugal en nu voor een langere periode. Uiteindelijk zaten we al 2 maanden opgehokt in Odoorn, dus…. De tocht met de auto leek afgesneden door de Covid toestanden in Frankrijk en Spanje. Met het vliegtuig lijkt ook onmogelijk want code oranje maar er wordt wel gevlogen. Het bleek dat Tansavia ons best wel naar Faro wilde vervoeren, en zo togen we voor dag en dauw op 2 december naar Schiphol. Via Amersfoort waar we de auto achterlaten, en Thomas en Arran ons naar het vliegveld brengen. We dachten het is natuurlijk wel rustig, een complete misrekening er stond een rij voordschuifelende reizigers de  hele vertrekhal. Er waren maar iets van zes balies voor alle Transavia vluchten. Ineens hoorden we Faro noemen want die vertrok al snel. We mochten buiten de rij om naar een rij automatische “koffer inname machines” zonder bemensing maar wel met hulp dat was maar goed ook. De eerste koffer verdween in de catacomben maar de volgende werden hoe dan ook geweigerd. Dus toch weer achterom naar een normale balie. Maar nu kwamen ze een koffer tekort we hadden er drie maar een was al weg. Na veel overleg werden de andere twee ingenomen en werd het royale overgewicht niet opgemerkt of door de vingers gezien. De checkin ging vlot mijn metalen heup gaf geen probleem alleen werd Jos haar rugzak nu van onder tot boven op drugs gecontroleerd. Er werd niets gevonden dus op naar de gate.  Een lange loop langs fraaie loopbanden die nog niet inwerking waren helaas. Het vliegtuig bleek heel vol niet tot de laatste plek maar toch… Na het inleidende praatje van de gezagvoerder rijden we 20m achteruit, waarna het stil wordt. Ik zei nog ze moeten de checklist nog afwerken. Helaas kwamen ze er toen achter dat er ergens op het dashboard zeg maar een klein lampje stond te knipperen en dat hoorde niet dachten ze. De Tansavia Manuel bracht geen uitkomst ergo allemaal uitstappen er komt een andere kist. Vanwege de Covid stonden die waarschijnlijk in de mottenballen dus er moest kennelijk eerst flink gelucht worden voor pleen verscheen. We vertrokken uiteindelijk op de tijd dat ie in Faro had moeten aankomen.  Maar het moet gezegd ze trapten hem wel op zijn staart, we vlogen lager want dat ging sneller! Dus de vertraging was uiteindelijk minder dan 3 uur..grrr…dus geen claim. Op Faro, tjonge wat een temperatuur 19 graden pffft met al die kleding die niet meer in de koffer paste. De koffers leken één voor één te worden aangereikt maar uiteindelijk verdwenen de meeste reizigers, maar onze koffer die de catacomben was ingedoken ontbrak. Had de juffrouw van de vermiste bagage toch nog wat te doen. Ze was optimistisch, nee voor half maart (onze terugreis) wordt waarschijnlijk wel gevonden dacht ze, en dan wordt ie thuis bezorgd. Helaas zaten hier onze elektrische dekens in dus een dekentje extra de eerste nachten. De auto huren was geen probleem, buiten dat er 4 contracten van een maand moeten worden gemaakt. De betaling gaat dan ook 4 keer worden berekend. Op weg maar Monte Dourado 92A een beneden appartement.  Hhhoeven we niet meer al die trappen op. We zijn er en vinden dat de verhuurder van alles voor ons had klaar gezet brood, thee, wijn noem maar waarvoor dank…  We gaan bij Tony eten …