De laatste escapades

 Cacheje leggen, niemand zeggen

 Ik heb het de hele dag gedaan

drie vulkanen ben ik opgegaan

twee hoog en één niet zo hoog meer

Daar leg ik dan m’n cachedoosje neer

en daar hebben we hem dan ook gevonden

De laatste dag dat we de auto hadden toch nog gauw naar de Montana Blanca een oude bekende van ons gegaan.  Enge verhalen van mensen die hun auto stuk reden op de weg er naar toe, maakte ons voorzichtig dus gewoon de kortste weg “off road” nemen dat is misschien wel wat meer lopen maar och…(bluf). Eerst 2km door het schier eindeloze lavaveld tot bij de eerste vulkaan bij de klim keken we omhoog en alle mensen wat een drukte het leek wel file. Een heel kleurrijk lint worstelde zich de  berg op, toen we verderop een koffiepauze inlasten zagen we de eerste al op de kraterrand van de tweede vulkaan lopen, terwijl de laatsten nog maar net waren gaan klimmen. Dit is niet zo leuk meer, maar wel gezellig, vijf jaar geleden kwamen we hier op dezelfde kraterrand alleen een echtpaar uit Delft tegen, dat waren nog eens tijden. Nee ze moeten echt stoppen met die wandelboekjes, of ze uitbreiden met heel veel meer bergen om de spoeling te verdunnen zeg maar. Volgens de weersvoorspelling stond er een windkracht 3, ja ja maar dat is dan op zeeniveau, maar eenmaal op de kraterwal aangekomen, kon de stormbal wel gehesen worden en op de top moesten de petten in de rugzak teneinde parapentneigingen te onderdrukken. Je moest opletten dat de bergstok niet voor je benen woei, want dat kan een heel rommelig effect hebben. Tijdens onze klim kwam het lint alweer terug van de top, het was een grote groep schoolkinderen, die ons passerend hun kennis van de  Engelse taal  etaleerden. Gelukkig hadden we de cache op de hoogste vulkaan al eerder gedaan hier hoefden we dus niet nog eens een stuk in de krater af te dalen. De laatste vulkaan ..ach gut.. lag helemaal alleen, niemand wilde zijn top op, dus eindelijk rust. Maar om nu te zeggen ook  gemoedsrust nee die was wat minder er waren meerdere niet zo duidelijke paadjes te vinden dus ik liep natuurlijk verkeerd.  En om een spoor in het losse gravel dwars op een flinke helling te vermijden besloten we even recht omhoog direct naar de kam te worstelen, nu ging het veel beter. Tijdens de toplunch konden we de voortzetting van de route goed volgen, al konden we groepjes wandelaars opeens niet meer terugvinden op de binnenzijde van de kraterwal. Ik had al gedacht die route niet te volgen, dat werd nu wel een besluit. De afdaling ging prima tot mijn been bedacht ik vind het welletjes ietwat strompelend door het lavaveld bereikte ik de auto.  Mensen morgenochtend, of voor ons in het holst van de nacht, worden we opgehaald voor de terugvlucht. Het waren 4 heerlijke weken, nu thuis weer even bijkomen tot onze volgende avonturen dit keer op Madeira, maar dat is pas volgend jaar hoor.