La Grasiosa

La Grasiosa is een klein eiland ten NW van Lanzarote, de omtrek is ongeveer 25km. Daar deze loopafstand voor een dag wat veel is, staat in alle reisboekjes een zelfde tocht van 18km over het Noordelijke deel van het eiland. In een beschrijving had ik gezien dat dit zelfs bezwaarlijk was nee het was beter een fiets te huren en dat waren ook van plan te doen. De boot vertrok om 10uur uit Orzola een haven aan de noordpunt van Lanzarote, dus we moesten al vroeg op pad. Het leek een uitgelezen dag wolkeloos en vrijwel geen wind, en op zee geen schuimkopje te zien eigenlijk zelfs geen golf. Wie schertst dan ook mijn verbazing dat de boot zodra hij de haven uit is begint te dansen als een speelbal op de terplekke niet aanwezige golven. Alle kanten ging het op hoog van voren, laag van voren en dan ook nog links rechts, en dit op een vlakke zee, het is duidelijk deze bewegingen zijn ingebouwd in het schip, interessant doenerij dus. Nu het had succes ik zag iemand in het gangpad die een handgreep miste en bij de volgende stap en naast die handgreep ook ongeveer een brancard nodig had. Maar we kwamen bij het eiland. De fietsen, nu ja mountainbikes dus, stonden al steigerend op ons te wachten, jammer alleen van de betonnen zadels, en dat ze geen damesmodel hadden. Ik moest nu het been weer over het zadel slingeren, een beweging die ik al jaren niet meer geoefend heb. Op onze vraag over het zuidelijk deel van het eiland werd vaag gesteld dat er meer zand was. Welk een eufemisme, het bleek dat achter het pleintje bij de haven  überhaupt geen verharde wegen meer waren, alles zandweg dus in het gunstigste geval “half verhard”. Het moet gezegd het zuiden had meer zand en onze bike was geen “zandbike” dus dat werd regelmatig lopen, mogelijk met voorbedachten rade waren hier dan ook 2 caches gesitueerd. Toen we van deze escapade terugkeerden hadden we er verder de brui aan moeten geven, maar nee ook de reguliere route zou nog worden afgelegd. Gelukkig was Jos zo verstandig ons van 1,5lt koel water extra te voorzien uit de enige “super”markt. De weg ging eerst licht omhoog naar een viersprong, maar over dat licht omhoog moet hier niet te licht worden gedacht. Want er is een ding waar op La Grasiosa een ernstig gebrek aan is, beter gezegd dat totaal ontbreekt schaduw. Hijgend bereikten we de viersprong en hier maakte ik een kardinale fout, we gingen rechts terwijl alle andere fietsers rechtdoor gingen en terecht naar later bleek. De route naar rechts ging het meest omhoog en omlaag maar als je dat als laatste traject doet weet je dat iedere trap je dichterbij het einddoel de haven brengt, en in ons geval er van af dus, di bleek psychologisch een sterk verzwarende omstandigheid. Een mens is zo oud als ie zich voelt zeggen ze, ik kan wel stellen daar stond Methusalem na het schier eindeloze valse plat. Maar pffft nu ging het dan omlaag, voorzichtig aan maar.  Ik had gedacht met fietsen extra tijd te hebben om nog wat te zwemmen, een wilde gedachte dus eigenlijk wel. Toen we aan de NO punt van het eiland waren aangekomen en nog lang niet op de helft, was die overvloed aan tijd in het zonnetje verdampt. Gelukkig ging de rit langs de noordkust beter, en ik kreeg weer hoop. Echter aan het strand waar ik in gedachte zou poedelen hing de rode vlag uit en er was niemand in het water ook, nee het meegevoerde zwemgoed hoefde niet nat te worden. Hier lag nog wel een cache aan het eind van 700m loszandstrand op een rotspunt, welk een sadist. Na beklimming en ontdekken van de cache zat ik opeens ernstig onder het bloed, maar na reiniging bleek een wondje nauwelijks te vinden. Van boven ontdekten we een paadje dat ons veel sneller bij de fietsen terug bracht. Dan nog dwars over het eiland omhoog en omlaag naar de haven, toen ik halverwege de klim even stond uit te blazen kwam er een fietser voorbij die een opmerking maakte. Later vertelde Jos hij zei dat onze zadels te laag stonden, we hebben het hare hoger gezet en dat fietste inderdaad een stuk beter. Ik had het al moeilijk genoeg, om op de fiets te komen moest ik hem eerst op de grond leggen dan over het frame stappen hem optillen gaan zitten en dan ik kon weer verder, er af in omgekeerde volgorde dus. Ik vond het beter dat ik in zit ook met mijn voeten bij de grond kon. Ter opluistering kwam er af en toe een terreinwagen voorbij snellen, teneinde ons de authentieke stoflucht te laten opsnuiven, je voelde je ver terug gezet in de tijd buiten de auto dan natuurlijk. Ik zag het in het dorp ook al voor me zet iemand de ramen open om even het huis te luchten komt buurman Manuel van verderop net met zijn kar langs denderen, nee een stoffige boel daar lijkt me. De zandwegen hadden in de ondergrond een sterk ontwikkelde wasbord structuur hetgeen het fietsen ernstig bemoeilijkte, vooral heuvel af als je hem even wilde laten gaan, maar niet doen dus!! Ook het uit de mond laten hangen van de tong moest beslist onraden worden. We hebben royaal voor fatale de fatale vertrektijd van de boot de haven bereikt, en zonder al teveel tegenzin afstand van onze bikes gedaan. Zo kon Jos nog even bijkomen alvorens de wiebelige terugvaart een aanvang nam. Tijdens het wiebelen wreef ik toevallig nadenkend over mijn knie, allemensen welke een zout had zich daar verzameld, ik had geen zoutfabriek nodig maar leek zelf wel een zoutpan. Na het reinigen van één knie ben ik maar gestopt op het dek had zich inmiddels een wit hoopje gevormd. Thuis moesten we lang onder de hete douche om alles kwijt te raken, nu maar hopen dat ze hier geen metalen afvoer hebben. Toen ik in de nacht naar het toilet moest, dat overigens geen seniorenhoogte heeft, klonk vanuit mijn knieën een waar klaaglied…