Je kunt het.... nog

Al voor we naar de Algarve vertrokken werd onze aandacht getrokken door een serie van 14 caches bij Monchique. Maar de beschrijving liet ons wat terneergeslagen aarzelen. Wat heet 9,4km minstens 3 uur lopen en dan ook nog een kleine 500m bergop. Jaren geleden hadden we ons “dagklimmaximum” al terug gebracht tot zo’n 300m, en daarna is dat aantal gevoelsmatig nog wel verder afgebrokkeld. Bovendien vinden we een afstand van 6km nog wel comfortabel, langer mag maar dan wel plat. Ge begrijpt onze aarzeling met in het achterhoofd.. kunnen we dat nog wel? Maar ja het is vlak voor onze terugkeer en prachtig weer…. We kunnen toch gewoon beginnen, lukt het niet dan gaan we terug. Zo gedaan en mensen een prachtige tocht alles via wegen en paden dus geleidelijke stijgingen, makkelijk te vinden caches buiten de verdwenen eerste dan, wat willen we nog meer. Het klimmen valt best mee, jammer alleen dat je tussendoor weer moest dalen, maar ja anders kom je nooit aan die 500 hoogtemeters als je op 440m begint en het hoogste punt op 620m ligt. De route loopt door bosgebied en dat is op dit moment met 11uur zon per dag wel lekker. Fraaie uitzichten een klein minpuntje, moet even, de route liep na de helft nogal over asfalt. Opvallend op deze route vrijwel geen honden, toen we toch weer zo’n blaffer tegenkwamen, achter zijn hek dat wel, hebben we wat getreuzeld bij het cache zoeken. Zodat ie weer eens even lekker uit zijn dak kon gaan… Voor mijn gevoel moesten we bij deze tocht wel veel meer klimmen is dan afdalen. Dit gevoel bleek achteraf onjuist we kwamen uiteindelijk weer bij de auto uit die nog op zijn zelfde plekje stond. Monchique heeft veel steegjes trappetjes en een wasplaats authentiek wel. Na een schitterende tocht waarbij alle caches op de eerste na werden gevonden kwamen we best fris en fruitig bij de auto terug….. met het gevoel we kunnen het nog wel (als je maar wilt)…. In de avond werd ik wel nog gestraft met een krampaanval in de hamstrings, en ’s nachts had ik het gevoel dat mijn benen gloeiden, ik heb nog onder de dekens gekeken of ze ook licht gaven maar nee. Ach het was misschien allemaal wel wat onverwacht voor ze denk ik… De volgende dagen niet eens spierpijn… mooi toch.

Zo het zit er op vanmorgen naar de kapster die we nog hebben moeten redden toen ze inmiddels tot haar middel in mijn afgeknipte manen stond… Dan de laatste koffie met taart en dan inpakken en morgen op pad.