GTST
12 december 2014 - Santiago del Teide, Spanje
Het lijkt wel een niet eindigende story, waarbij de “goede tijden” wat schaars zijn. Ik zit hier met een gebroken klomp, vanmorgen om half elf ik zou net weggaan belde Jos de alarmcentrale was boos geworden vanwege het totale gebrek aan iedere medewerking van het UMC waar Jos lag. Ze wilden als wij het goed vonden een ambulancedienst opdracht geven om haar over te brengen naar het Hospital del Sur bij Playa Americanas. Met dit ziekenhuis hadden ze veel betere ervaringen over overdracht van medische gegevens. Wij vonden het prima wat actie enzo, de vrijwilligster van de ANWB werd opgetrommeld en was 1.15 op de kamer. Om 2uur zou de verhuizing plaats vinden. Even na tweeën moesten we de kamer weer verlaten, en terwijl we op de gang stonden te wachten verschenen er om 2.20uur twee brancardiers in de gang. Nu wordt het spannend dacht ik, maar dat viel mee binnen 10 minuten hadden ze het geregeld en Jos werd op het ambulancebed getild. De papieren gingen mee en hup op weg. Ik had met mijn GPS uitgezocht waar dit ziekenhuis lag aan de zuidkant van het eiland veel dichter bij het hotel, dat hadden de slijmerds ook als reden van de verhuizing opgegeven. Ik weet nu ook waarom die dokter zich nooit op de afdeling liet zien hij heeft kennelijk zulke lange tenen daar moet wel iemand op gaan staan. Enfin ik kon op vrijdagmiddag bijna de stad niet uitkomen, wat een drama is dat daar en je wil de boel heel houden want gemengde ziekenhuiskamers kennen ze hier niet dus ik zou bij brokken elders komen te liggen voorzichtig dus maar. Om 4uur was ik bij het ziekenhuis en bij de informatie U heeft al zo’n idee was ze niet bekend. Na lang wikken en wegen werd ik naar de afdeling “Urgencias” verwezen en daar vroeg men wanneer is ze hier binnen gebracht een uur geleden zei ik, achteraf bleek dat ze op dat moment net werd uitgeladen. Had ik toch even flink doorgejakkerd al zeg ik het zelf. Ik werd doorgestuurd om de personalia op een opname formulier te zetten. Daarna mocht ik plaats nemen in de befaamde wachtkamer, alleen kwamen hier mensen die wat mankeerden één met een joekel van hoofdwond, één met een mogelijk gebroken enkel (viel mee) een paar die hun plasje moesten inleveren kortom narigheid allerwegen. Rond 6uur werd ik opgeroepen door een Nederlands sprekende dame, je verwacht het niet hè. Ze bracht me bij Jos met de mededeling dat die zo naar de afdeling gebracht zou worden. Ik hoorde dat inmiddels al een serie foto’s waren gemaakt en ze was zelfs nog weer terug gemoeten voor een nieuwe ze had zeker weer eens niet stil gelegen. Enfin het naar afdeling gaan duurde en duurde ik ben op een gegeven moment maar naar huis gegaan. Ze ligt nu in het “Hospiten Sur” in Playa de las Americanas, het is een particuliere kliniek heb ik begrepen, dus ik zal vanwege de financiën wel moeten gaan bordenwassen. Inmiddels ligt ze op haar kamer naast een Belgische mevrouw, dat praat makkelijker dan met een hele oude Portugese. Morgen eens kijken als de kruitdamp opgetrokken is wat er dan tevoorschijn komt.
Gelukkig foto's gemaakt, dan weet je tenminste waar je straks voor hebt betaalt, de ene hangt kunst aan de muur, jullie misschien nog een paar jaar heupen....Ik hoop echt dat je gauw qua longen wat stabieler wordt en dan naar Nederland kan overvliegen. Wie weet een particulier ziekenhuis ook wat vriendelijkere mensen die je verzorgen! Heel heel veel sterkte, Ton denk je in deze moeilijke tijd ook af en toe aan jezelf? gr Hanneke
veel sterkte nog aan allebei, houdt vol, straks ben je weer thuis! groetjes Marieke
Jan
Peter
Veel succes en sterkte verder.
Groetjes Paul D.
ik schrok me bijna dood en dacht jij hebt echt nu ook nog een gebroken voet , vooral omdat er later nog het verhaal met de gemengde ziekenhuiskamer kwam, Bep vertelde dan, dat dit gelukkig maar alleen een uitdrukking is. Dus hou het maar zo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! De rest klinkt echt naar een verbetering, dus verder veel strekte voor jullie allebei, heel veel liefs van Uta en Bep