Het binnenland

Al laat ik even wat minder van me horen we gaan na een korte onderbreking wel lekker door hoor. Afgelopen week heeft het overigens zelfs een dag geregend, het moet toch niet gekker worden. We hebben wat tochten naar het noorden gemaakt, het binnenland in zeg maar. Dat zijn best spannende ondernemingen vooral als je de snelwegen wilt mijden. De verschillende kaarten die mij ter beschikking staan geven geen gelijkluidend antwoord over de eventuele berijdbaarheid door een gewone auto. Ook staan er wegen op de ene kaart en elders niet kortom avontuur alom. Terwijl Jos bezig was een cache te verschalken bij een stuwmeer probeerde ik een zinnige voortzetting van de rit te vinden. Truus gaf aan “er zijn onverharde wegen op het traject” hmm een rekbare begrip maar het ging over 13km een gevraagd alternatief was 46km niet erg aantrekkelijk dus. Nou proberen maar het werd inderdaad een berijdbaar karrespoor dat opeens overging in een stuk asfalt compleet met een fraai viaduct over een spoorlijn. Hierna verviel de weg weer tot een grind- en zandweg. Nu wordt het spannend hij moest uitkomen op de IC1 maar op streetview had geen aansluiting kunnen vinden. Ik zie de weg met voortsnellende auto’s maar hoe kom ik er op? Dan een plotselinge bocht om een bosje heen en taraah daar verschijnt een bord “naderingvoorrangsweg”… Zo iets als van een karrespoor ter hoogte Kootwijk de A1 opdraaien, normaal toch. De terugweg naar het appartement wilde ik proberen door een op de kaart schier witte vlek. Op mijn GPS stond er een stippelpad getekend dat ook nog eens dwars door een stuwmeer liep. Maar een ingegeven coördinaat van een plek net na het water ontlokte Truus geen enge kreten. Op weg dus maar eerst door de wat smalle straatjes van het dorpje pffft gelukt voorlopig gaat het goed. We kunnen kort zijn over het verdere verloop, er was gewoon een prima weg met brug klein minpuntje het op zich fraaie landschap werd hier en daar ontsierd door hellingen met zwarte struiken. Oh ja onderweg moest er ook nog wel gelopen worden hoor met obstakels en zo en we hebben kennis gemaakt met de rode klei die voor het pottenbakken wordt gebruikt. Het lag gewoon op ons pad en zag er hard uit maar dat was maar schijn, en een werk om de schoenen weer toonbaar te maken. Uit laten harden en dan verder struinen op terracotta zolen leek ons niet zo’n goed plan.