De aanhouder w.....

Mogelijk zat U er al op te wachten, in ieder geval had U er al rekening mee gehouden…… we zijn verhuisd. We hadden gehoord over een ideaal appartement, van onze vorige buren. Toen zij vorige week woensdag terug gingen naar Nederland heeft Jos voorzichtig gevraagd bij de receptie. Maar ja moeilijk vaag, vaag, misschien… toen het was al verhuurd, toen het was maar voor een paar dagen verhuurd, de baas….. Iedere dag als Jos broodjes ging halen kwam ze langs de receptie en U kent het wel vriendelijk “olla” met een blik van ….en?... Kennelijk werd dit hun teveel want maandagavond bij terugkeer van de “op het tandvleestocht” taraahh daar was ie dan sleutel 225. Dus de volgende ochtend met onze nog verkrampte spieren met tassen en tasjes trap af en trap op van 224 naar 225, en daar zitten we dan nu naar volle tevredenheid. Op ons vorige stekkie verliet de zon ons om 15.00uur maar eerlijk gezegd waren we dan al een uur bezig met krampachtig naar het hoekje te schuiven waar we ons in de laatste zonnestralen van die dag konden koesteren. Hierna tuimelde we dan in een zwart gat zeg maar en dat is niet fijn in zo’n geblakerde toestand, vandaar onze wens in drievoud. Nu hebben we alleen maar voordelen, we kunnen 5 minuten later opstaan want de zon komt zoveel minuten later op ons achterbalkon, waar men op onnavolgbare wijze ook nog behoorlijk uit de immer stormachtige wind zit. Hier kunnen we ons dan weer laten blakeren tot ongeveer 12.00uur. Dan volgt de oversteek naar ons weliswaar kleine maar luxe balkon, zeg maar balkonloge, aan de andere zijde alwaar de zon dan in voorkomende gevallen juist is gaan schijnen. Dit blijft ie dan doen tot we hem om 19.15uur in zee zien zakken. Dat laatste lukt zelden vanwege een omstreeks die tijd aan de horizon gesitueerde wolkenband. Maar we loeren op een keer dat we hem echt vanuit onze loge sissend in zee zien verdwijnen.