terug naar normaal

Gisteren hebben we Ro en de meiden voor dag en dauw naar het vliegveld gebracht, een week is zo voorbij. Aansluitend hebben we een route gelopen in de buurt van Olhao met 27 opgeloste puzzle caches, kijk dat ruimt weer eens wat op. Het was een officiële route dus we konden bij twijfel de markeringen volgen. Irritant was wel het vele geblaf als we weer eens lang een huis kwamen. Vrijwel bij ieder huis zijn één of meerdere honden, dit gevoegd bij een omheining van 2mtr hoog, tralies of rolluiken voor de ramen, en een immer gesloten poort is niet direct gastvrij te noemen. Het vermoeden vat dan ook post dat het zogenaamde “touwtje uit de brievenbus” hier al veel langer in onbruik is geraakt. De afgelopen week hebben we het door ons met moeite af gewende gebruik van een dagelijkse activiteit weer noodgedwongen in ere moeten herstellen. Immers als je hier maar een week bent wil je wel zoveel mogelijk zien en doen. Nu is natuurlijk zoveel mogelijk een rekbaar begrip maar in de praktijk was er iedere dag wel een activiteit. Ik dacht nog goh het lijkt deze week wel koeler, maar dat kwam meer door de voor ons vroegere start van de dag. We waren nu soms al op pad op een tijdstip dat we normaliter voorzichtig de benen onder de vette lappen vandaan laten komen. Je hebt dan wel een lekkere lange dag dat wel. Voor ons zelf hebben we het actief zijn terug gebracht tot om de dag. De “rustige dag” bevat dan wel een dorpswandeling en of een zwempartij en een bakkie “met”. Vandaag hadden we dus om wat bij te komen een rustige dag gepland, maar dit dreigde door de carnavalsoptocht alhier in de war te worden gestuurd. We hebben dit opgelost om tegen de genoemde starttijd op een terras plaats te nemen om met het bakkie met vast te kunnen stellen dat je dan nog minstens anderhalf uur hebt om bij te komen voor het feestgedruis los barst. Het leek een flinke parade tot we er achter kwamen “maar dat hebben we tot al gezien” hetgeen klopte het was de tweede rondgang…