Het normale leven?

Zo op de terugweg maak je in twee dagen meer mee dan in weken aan de Algarve. Toen we vrijdag in Spanje aangekomen waren begon onze KIA al snel te zeggen “ik heb zo’n dorsss”. Na dat eerst genegeerd te hebben werden zijn smeekbeden meer eisen zo van Euro95 nu!! Enfin wij hebben hem aangelegd aan een pomp maar er kwam geen benzine, welke knop ik ook probeerde. Na enige tijd verscheen er een medewerkster die zei dat tanken alleen mogelijk was tegen ...CASH. Enfin wat moet dat moet al was het wel een flinke aanslag op het cashbezit met de huidige benzineprijzen. Jos betaalde vrijwel gepast maar kreeg toch flink wat wisselgeld!! Nee minder dan ze gegeven had, maar toch ...rekenen zat niet in hun schoolpakket kennelijk. Het blijkt dat ons autootje ook wat van slag is, nu hij na het eindeloos rotondes rijden aan de Algarve opeens lange stukken rechtuit moet, en nog wel veel harder ook. Je kunt op de snelweg moeilijk 70 gaan rijden en bovendien kom je dan niet aan een eind met 850km voor de boeg, maar harder rijden betekent meer dorst. Vrolijk rijden we noordwaarts tot opeens in een wat onoverzichtelijke bocht bij een oprit file… De Guardia Civile compleet met geweren en spijkermatten niet zo gezellig dus, maar ze waren kennelijk niet op zoek naar ollanda we konden door. En wij maar rijden en nergens een picknickplek de magen begon al te knorren Tot daar eentje met een fraai uitzicht over een stuwmeer en: met een cache!! je verwacht het niet hè. Zonder verdere noemenswaardige perikelen bereikten wij aan het eind van de middag het hotel. De volgende morgen verbijsterde blik wat is dat met mijn voorruit? Dat is ijs het heeft gevroren nog een geluk dat de ijskrabber toevallig de opruimwoede van de auto voor de heenweg heeft overleefd. IJs krabben in de vroege morgen, en dat na 3 maanden op je luie r..t in het zonnetje, nee dat is different cook. Maar voorruit het is prachtig zonnig weer met een compleet blauwe lucht. Noordwaarts gaande veranderde dat geleidelijk tot we opeens een heuvelrug ontwaarden die geheel wit was. Later kwam het witte steeds lager te liggen, tot op de weg. Sneeuwschuivers reden af en aan en het moet gezegd met succes minimaal de rechterbaan was prima te berijden. Later werd ons ook nog een flinke sneeuwbui gegund. Weet je gelijk weer waarom je zo graag naar het zonnige zuiden wilde. Maar aan de Franse zijde van de Pyreneeën was het gelukkig veel beter weer. Inmiddels reden we al lang en breed op de toltrajecten om bij de door ons gevreesde tolpoortjes eenweer te moeten kiezen welk soort poortje is voor ons en daarna hoe te handelen maar het lukt steeds, al is het hinderlijk vaak. Morgen moeten we ook nog eens opletten dat we in Belgie niet tussen wielrenners en of motorrijders komen te zitten want dan bevinden we ons binnen het rennersveld van de Ronde van Vlaanderen, die uitgerekend 3 april na drie jaren weer verreden gaat worden voorzichtig dus maar. Nee we komen al aardig terug in het normale leven...