Lekker bezig

We zijn  lekker bezig zonder elke dag als een dolle rond te rijden om caches te vinden. We maakten gebruik van een windstille dag om spoorslags dat wel, naar de westkust te rijden. Via de Monchique naar Aljezur het is een prachtige tocht. In de Monchique zijn er afgelopen zomer flinke bosbranden geweest, maar tot onze verrassing was men nu bezig met mankracht een stuk dat door de vermaledijde brand was overgeslagen als nog in de as te leggen, bijzonder wel. In Aljezur vielen we wat uit de toon in onze korte broeken, tja het was heerlijk weer dus fluks de pijpjes afgeritst. Daar er weinig toeristen waren, en de Portugees natuurlijk veel verstandiger is waren we de enige… Ook hier een kasteel op de top, puf puf cache, maar mogelijk vanwege de ongezellige buren was er veel minder van het kasteel over dan in Silves. Langs de westkust hebben we een fraai strand bezocht, waarbij tot mijn verrassing, en die van wandelaars terplekke, Truus een onverharde route uit koos. Ik moest het autootje flink aansporen om hem over enige duinen te krijgen, waarna we op de ook aanwezige fraaie asfaltweg uitkwamen. Ze hebben in de Algarve een wat slechte gewoonte om caches aan de kust in kliffen te verstoppen, ook hier dus. Vrolijk loop je dan op een houten vlonder naar de cache, maar als je aan het eind gestuit wordt door het hek, geeft je GPS nog 15m rechtdoor aan, ogenschijnlijk in de Atlantische Oceaan dus. Enfin deze cache is nog gescoord maar het moet geen gewoonte worden. Een nabije hebben we gezien het steile brokkelige terrein maar rechts laten liggen, en ons naar het lokkende strand begeven. Ondanks het feit dat er zwemmers waren zonder surfpak of zo, hebben we ons niet laten verleiden tot een totale vernatting. Daarna naar de Cabo Vincente de meest ZW-punt van Europa, 10 jaar geleden waren we hier ook al maar konden vanwege de storm terplekke de auto alleen via een truc verlaten. Parkeer de auto dwars op de stormrichting aan de “afwindige” zijde krijg je dan het portier met wat moeite open, daarna open je samen met vereende krachten het portier aan de windzijde. Nu was het er heerlijk en het vuurtorenterrein was nu open, er was zelfs een restaurant en een toilet hoewel het om financiële redenen beter was de plas nog even op te houden.  Daar we het vermoeden hadden dat ons geen fraaie zonsondergang stond te wachten zijn we daarna huiswaarts gegaan. Onderweg nog even van een kopje koffie genoten, onze eigen gevankelijk meegevoerde koffie bleek helaas alleen uit een kan warm water te bestaan…. de bekertjes en de koffie??...nou op de aanrecht in Carvoeiro..