La Gomera

Tja we hebben de elektrische deken uitgezet, de sloffen in de kast gedaan en de CV laag gezet, derhalve moesten we wel naar warmer streken verhuizen. Op maandag nog in het holst van de nacht reden we na uitvoerig ijskrabben richting Schiphol, het parkeerterrein was een bouwput dus ik hoop dat we tzt de auto terug kunnen vinden. De reis gaat naar La Gomera een Canarisch eiland, we vliegen op Tenerife en moeten dan van daar met de boot naar La Gomera. Op het vliegveld van Tenerife kregen we te horen dat de boot van 14.00uur vandaag niet zou varen hij moest meevaren in een carnavalsoptocht of zo. We moesten ons dus zien te vermaken van 11 tot 19 uur in Los Cristianos, maar met enige voorkennis hadden we ons hier tegen gewapend. Er bleken gelukkig voldoende caches voor zulk een periode te liggen. We konden bij enige caches het ziekenhuis waar Jos heeft gelegen van boven af zien, ja hoor ze klimt gewoon al weer de berg op. De boot vertrok precies op tijd maar in de haven op La Gomera werd het een beetje chaotisch de firma Neckermann moest wel 80 passagiers, hé we komen hier voor onze rust, dwars over het eiland vervoeren er waren dus 2 bussen. Maar op een gegeven moment zaten er bijna mensen in de bus die naar La Palma moesten en de boot helemaal niet hadden moeten verlaten. Dus begon er een regelneef in een walkietalkie te roepen dat de boot nog niet weg mocht, ik weet niet of het goed is gekomen, toen wij langs de haven reden zag ik boot al in zijn achteruit weg varen. Nu moesten we ons met de bus door het carnavalsgedoe wringen richting bergweg. Tjonge wat een hairpins in de weg steeds zag ik autolichten of de gekste plekken ver boven en of onder ons. Opvallend was dat ondanks de bochten in de weg de bus regelmatig in werd gehaald, maar deze chauffeurs hadden zich beneden waarschijnlijk wel eerst moed in gedronken. Het hele traject is een 40km maar je moet wel naar 1400m. Zo’n man of 18 hadden in hetzelfde appartement geboekt, stress dus bij de balie, maar uiteindelijk bleken er voldoende sleutels beschikbaar te zijn gesteld, en kon eenieder in het donker op zoek gaan naar zijn appartement. Voorwaar geen eenvoudige opgave bij onze zoektocht naar 225 ging het goed tot en met 224 toen kwam er een kink in de kabel. We gingen een hoek om en nog een en maar steeds geen a ha moment na weer een hoek een heel ander nummer. Terug dus en wat bleek we moesten onder een heuse poort door waar onze slaapkamer boven gesitueerd bleek te zijn. Inmiddels was het 22.30 uur we zijn binnen dat was een lange dag. De volgende ochtend blijken we vanaf het balkon tegen een geweldige rotswand op te kijken, weliswaar wat verderop maar toch… hoe moet de zon….. Echter om 9.20 taraahh daar was ze dan het genieten ging beginnen.