Bergetappe

Zaterdag moest het er van komen het was onbewolkt en er stond weinig wind op naar de hoogste berg de Pico de las Nieves 1950m. Op de smalle slingerweg bergop waren zoals gewoonlijk weer veel fietsers, teveel dacht ik nog, die moeizaam omzeild moesten worden. Tot opeens in een scherpe bocht naar rechts een tandem voor me, je gelooft het niet hè… Hij ging links fietsen en toen maakte ik een gedachtefout dan kan ik rechts langs dacht ik, mis dus de tandem ging links omdat ie de krappe bocht niet kon maken en kwam weer terug naar rechts. Op hetzelfde moment stond er plotseling iemand voor de motorkap, die minstens deed of ie een politieagent was, en ik wilde niet om zijn legitimatie vragen, want misschien is het niet herkennen van een agent in Spanje wel strafbaar. Enfin hij schreeuwde iets maar tja dat verstond ik niet hè, en dan kun je dat natuurlijk wel vijf keer herhalen maar het resultaat bleef onbegrijpelijk. Het leek me overigens wel beter om maar geen gas te geven, en het geheel op de rem te houden op de steile weg. Na verloop van tijd realiseerde de man zich dat ie heus stond te werken zo midden op de weg, en ie ging mopperend op zij zodat ik op jacht kon naar de tandem…. Kijk als er een wielerevenement is oké maar sluit dan de weg af, nu heb ik als automobilist even veel rechten en mag er op rekenen dat fietsers rechts houden, vind ik niet tegen die man zeggen hoor. Boven gekomen bleek het laatste stuk weg naar de top afgesloten, en moesten we nog naar boven strompelen. Om de drukte te ontlopen besloten we een cache te gaan zoeken op de volgende top in de hoogste bergkam van het eiland, de El Campanario 1917m. Ik had me wat verkeken op verloop van de bergkam, er zat zeg maar een deukje in zodat we 200m omlaag moesten die we dus verderop ook weer moesten stijgen. Als extraatje liet de berg zich alleen van de achterzijde benaderen dus ook nog eens tweemaal een traject extra, het werd een hele tocht. Tijdens de tocht kreeg ik ook nog eens problemen met mijn GPS hij maakte er een route van en begon ongeveer bij iedere mogelijkheid om tussen twee bomen door links van het pad te gaan, te piepen om een routewijziging door te geven. Op mijn kaart stond daar weliswaar een directer pad getekend maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat het er ook is. Om alles nog wat moeizamer te maken was het cache T4 moeilijk in het terrein dus. Dat viel wel mee, echt handen en voetenwerk werd het niet maar de cache lag wel 2m van een peilloze vermoeid gapende afgrond, maar die 2m waren er gelukkig. Via een spleet in de rotswand kwamen we op een plek om eens lekker van het uitzicht te genieten, en moed te verzamelen voor 200m omlaag en omhoog terug.