De bergen in op Gran Canaria

Eens moest het toch van komen, we moeten de bergen in en dan ook maar gelijk de hoogste. Uiteindelijk gebeurde dat niet want toen we over de parkeerplek van Roque Nublo reden was er plek, ja wie had daar nu op gerekend. Onmiddellijk de auto aan de kant want een in mijn ogen bruikbare plek daar terplekke is een lot uit de loterij. Naar boven dus je hoeft hier geen pad te zoeken volg de rij mensen maar en gij komt er. Even van het pad af voor een cache T4 en dat lukte ook het terrein was niet zo moeilijk als gevreesd. Boven bij de Roque Nublo, een monoliet van 67m hoog, hebben we geluncht en genoten van het uitzicht. Later terug op de parkeerplaats bleek welk een geluk wij hadden alles was nu overvol, met schoenlepels waren de auto’s in de kleinste gaatjes gepropt. Volgens mij waren er zelfs auto’s rechtopstaande op de achterzijde tussen de andere geschoven teneinde toch maar een plek te hebben. De volgende cache was een wandeling helemaal alleen nu ja we kwamen een flinke groep wandelaars met gids tegen maar verder waren we helemaal alleen en dat op slechts ongeveer 1km van bovengenoemd gekrioel. Gisteren een smal bergtraject gereden, eigenlijk zijn alle wegen min of meer te smal, ik moet er niet te veel over nadenken dat hier ook nog busverkeer is, en die zou je tegen kunnen... Voorlopig hebben we de meeste last van wielrenners bergop want inhalen bergop is vaak listig vanwege de zich immer aaneenrijgende vele bochten, ik kan wel zeggen rechte overzichtelijke stukken bergweg zijn uiterst schaars. We hebben zelfs de juiste voortzetting ergens gemist Truus gaf aan na 100m scherp rechtsaf toen ik dit deed dacht ik nog gaat dit wel goed, maar nee het bleek dat er binnen de hoek een zeg maar nog scherpere hoek met een afslag was geweest…hij is fijn. Ik reed nu het bergdorp in, even keren…. gekke meneer… Uiteindelijk stelde Truus een route door het dorp voor, zeg maar een rondje om de kerk dus, maar de start was steil omhoog en had een iets te grote knik. Ik voelde al dat gaat niet lukken en ja hoor de voorzijde van de carrosserie krast al over het asfalt terwijl de wielen nog op het rechte stuk weg stonden. Dus lak aan de buren achteruit twee keer steken en gedraaid, teneinde op zoek te gaan naar de vermiste scherpe hoek en weg met een naar bleek nog steilere afdaling, maar hier geen knik in de weg. Vandaag een echte rustdag voor het autootje en voor ons dus ook we hebben volop van ons appartement genoten, en ontdekt hoe kompleet ook de keukenuitrusting is, want mensen er is zelfs een kaasschaaf en maar één klein missertje de pannenlikker helaas die ontbreekt.