Playa Feliz

Woensdag konden we dan eindelijk de koude achter ons laten en met de pleen vanuit Groningen naar Gran Canaria vliegen. Daar er in Groningen nog geen geavanceerd incheckpoortje is moest ik noodgedwongen eerst de schoenen uit dan de riem….ja hoor… ongeveer in mijn Bongiorno kon ik uiteindelijk dan toch de vertrekhal betreden. Er werd net omgeroepen dat de catering op de vlucht gebrekkig zou zijn, nou en als er maar koffie is. De rest voeren we immers gevankelijk met ons mee. Op Gran Canaria meldde de hostess dat we met 4 personen in de bus gingen we konden gelijk weg want de andere 2  stonden voor ons. Ja, ja de chauffeur dacht daar heel anders over hij wachtte gewoon nog 2 vluchten af met oosterburen en Scandinaviërs of zo. Uiteindelijk na ruim een uur vond ie genoeg klandizie te hebben en kon ook wij op weg naar het appartement. Nou zeg erg chique maar wel zo ver mogelijk bij het centrale gedeelte vandaan. En de volgende ochtend taraaahh direct de zon op ons terras, dat zoveel ruimte heeft dat we ook nog kunnen kiezen en schuiven zon of ietsje minder verwennerij. Een klein nadeeltje…. ja hoor, kniesoor… we zitten wat dicht bij het kinderspeeltuintje en het barst hier van de Scandinavische gezinnen met kinderen. Maar ja die verdwijnen ook iedere keer weer snel, want een glijbaantje en een schommel houdt ze natuurlijk niet erg lang bezig. Wij lijken wel de enige hier in het complex te zijn zonder polsbandje, wij zijn dan ook de enige die met boodschappen lopen te zeulen. De rest loopt met zijn bandje te pronken en heen en weer van het zwembad naar de bar voor drankjes en ijsjes zeg maar voor de “ronde lijn” dus. Vandaag onze eerste serieuze trip door een dal van een barranco. Eerst moesten we een cache bij een stuwdam zoeken, niks te vinden op het nulpunt. Er was echter aangegeven dat een zaklantaarn handig kon zijn, en jawel de cache lag 100m een gang in, in de dam verstopt. We hebben we eerst gekeken of het water niet uiterst hoog tegen de dam stond want ja dan heb je wel extra druk op het muurtje waar wij ons dan een weg in moesten zoeken. Maar het was zeg maar geen hoog water. Daarna verderop moest de zaklamp weer tevoorschijn komen er lag een cache in een verbindingstunnel tussen 2 barranco’s , hij is fijn hint na 100 passen kijk omhoog maar ja met al dat bukken voor laaghangende plafonddelen was ik natuurlijk al snel de tel kwijt, maar we hebben hem gevonden. Toen we op de terugweg voor een bakkie op een grote steen waren neergezegen kwam er een groepje jonge Spanjaarden van de andere kant waarvan er 2 in het voorbijgaan vroegen of alles in orde was. Tjonge maken wij zo’n uitgeputte indruk of zo ik had dorst, maar verder….overigens wel sympathiek die belangstelling.