Toch er op uit

Eergisteren hebben we toch maar weer eens de stoute wandelschoenen aangetrokken. De nieuwe mogelijkheden van wandelingen vanuit huis zijn ongeveer uitgeput, dus de auto maar gepakt om onze reikwijdte wat te vergroten. Eens per maand vraagt de autoverhuurder ons de kilometerstand door te geven. Om nu te vermijden dat we moeten zeggen die hebben we vorige maand al door gegeven, daar er niet daadwerkelijk wordt gereden was een ritje ook wel nodig. We zijn naar het meest westelijke deel van Carvoeiro gereden om vandaar uit langs de kust te lopen. Het kustpad is aan ernstige erosie onderhevig en een deel waar wij 2 jaar geleden nog over het afzetlint zijn gestapt is nu met hekken afgesloten. We zagen andere wandelaars, er wel lopen, maar over hekken klimmen, nee… dat doen wij niet meer. Terplekke bleek er een omleiding te zijn gemaakt en wij weten nu de start er van, als we nog eens van huis uit hier willen wandelen. Dan lopen we deels door de villawijk terug naar de auto. Het kustpad wordt ernstig bedreigd door instortingen op sommige plaatsen, na zo’n instorting wordt er een nieuwe route meer landinwaarts gemaakt, als dat kan. Het blijkt echter dat villabezitters terplekke duidelijk willen maken welk stuk terrein van hen is, dit middels flinke hekken. Ik ben benieuwd of in de toekomst deze hekken verplaatst gaan worden, of dat het kustpad helemaal moet worden afgesloten. Onderweg komen we de eerste amandelbloesem tegen, nee aan bloei hier geen gebrek alleen heb ik nog geen sneeuwklokjes kunnen vinden. Komen we thuis auto’s in het straatje, wat is er aan de hand? Dan ontdekken we iets boven in één van de palmen snel op zoek naar de kijker… Oh het is een persoon, hoe nu een gluurder? …. Nee er gaat gesnoeid worden de dode takken moeten er uit maar och wat blijven er een zielige kale boompjes over, met nog maar een paar takken als een soort van hoedje.