Het is soms heel anders

Het leek zo leuk 5 caches langs een karrenspoor met de verheffende naam Club Amigos de 4X4 nu hadden wij dat niet dus werd het “4 leg drive”, samen dit voor de goede orde. Het traject liep wat met bochten op mijn kaart dus ik schatte wat ruim 5km in totaal. Bij de start aangekomen bleek er een ernstig manco aan mijn gedachte, ik ben een echte vlaklander. Hier bleek er duidelijk sprake van geaccidenteerd terrein. Met dien verstande dat de 2e en 3e cache op een top lagen en de laatste 2 in een diep dal. Voordeel is wel dat een pad hier meestal zeer direct naar de top loopt, maar dat heeft wel natuurlijk ook een nadeel…. het is steil. Nu zeg maar erg steil, vroeger liepen we dat vrolijk fluitend, maar de jaartjes beginnen te tellen. Het werd zwoegen, over zogenaamde losse stenen paden. Aan het begin van de route hadden we ook al een stromend water moeten oversteken middels wat stenen. De vraag kwam op kennen ze hier eb en vloed, of te wel kunnen we op de terugweg hier ook over? Het is ons in een grijs verleden wel eens overkomen dat een simpele oversteek van een watertje bij terugkomst later op de dag een royale snelstromende rivier bleek te zijn geworden. Wel moest er tweemaal over een over het pad gespannen worden gestapt, op onze leeftijd ook al geen sinecure. Nee zo simpel als gedacht was het allemaal niet. De weg naar de eerste top vonden we te steil en we kozen een minder heftige route, dat worden dan wel meer kilometers natuurlijk. Gevolg we kwamen bij de tweede top, de eerste top misten we ruimschoots, voor de terugweg dan maar. Fout… dat moet je nooit doen, dan komt het er niet van. Maar dan blijkt het langzaam dalende pad naar de laatste caches zich na enig moment in een schier peilloze diepte te storten. Voorzichtig schuifelden we omlaag om dan ook nog eens schoorvoetend na geruime tijd te moeten toegeven dat we deze caches niet konden vinden. De serie ligt er 7 jaar en zijn een 50 keer bezocht, dus hulp van een andere passerende cacher hoefden we ook niet te verwachten. Het laatste bezoek bleek een halfjaar geleden. Op het verste punt aangekomen had het zonnetje ons ook al verlaten, sterker nog het begon wat te spetteren. Terug dan maar maar niet over de steile...jawel. Er kwam nog een erg steil stuk, te steil eigenlijk en halverwege hebben we een vlakker alternatief gekozen. Zodoende misten we die ene topcache…. Maar eind goed al goed, het spetteren hield al snel op, het waterpeil was niet gestegen, en het autootje stond nog trouw te wachten, toen wij moeizaam over de laatste touwen waren gestapt. Probeer 3 dimensionaal te denken bij het uitstippelen ja...