Het schier eiland Sao Lourenco

Het oostelijke schiereiland van Madeira, hier loopt een in alle boekjes beschreven wandeling, ergo deze tocht is alleen in het holst van de nacht in eenzaamheid te maken. Hier is ook goed de ontwikkeling in het toerisme te volgen, toen we in 2004 deze tocht maakten, noch zonder caches dus, stonden er buiten ons nog 2 auto’s geparkeerd. Toen we 3 jaar geleden hier kwamen hadden we bijna het laatst beschikbare parkeerplekje. Nu stond in een richting ook de hele rijbaan vol auto’s het terrein was nog wat vergroot, we stonden op een plek die er eigenlijk geen was. Bovendien is er een snackkar verschenen. En ja hoor de route afkijkend leek het of je bij een mierennest stond met een kolonne heen en weerlopers op eenzelfde route. Bij deze wandeling gaan veel boekjes ook weer in de fout, het te overwinnen hoogteverschil wordt genoemd als zijnde 80m de hoogte bij de start minus die aan het eind. De afschuwelijke hellingen tussendoor worden onder het vloerkleed glad gestreken. De uiteindelijke klim voor de hele route blijkt wel 370m omhoog en omlaag te zijn en dat is wezenlijk meer zou ik zeggen. We hebben niet de hele route gelopen want we moesten onderweg nog even een extra topje op, de 370m hebben we dus wel gemaakt. Langs een groot deel van het traject zijn hekken geplaatst voor de veiligheid, maar op veel plekken heeft de bovenste draad de tand der tijd niet kunnen doorstaan. Mogelijk ook hebben zich hieraan te zware mensen opgetrokken of zo. Opvallend was dat de lagere staaldraad nog wel aanwezig was maar ja op 50cm hoogte is dat geen extra veiligheid natuurlijk maar meer een struikeldraad. Nee gezien de honderden mensen die hier dagelijks op zeer divers schoeisel langs komen, verdient de beveiliging geen schoonheidsprijs. Het landschap wel maar helaas moet er goed op het pad worden gelet, op versmallingen kun je een tegenligger niet altijd passeren, en even wachten is niet voor eenieder even vanzelfsprekend. Het extra topje was een echt zogenaamd kuitenbijtertje het was maar 80m omhoog maar wel 45% en geen pad, boven zagen we 2 personen, zeker cachers zei ik nog, maar dit bleek niet het geval. We zaten daar op het topje van een rotskam die loodrecht in zee afliep. We zijn op de kam maar wat uit het kantje gebleven, maar wel een verademing om wat afstand tot de drukte te hebben. Op de terugweg nog even afgedaald naar het “Praia” het strand dus, of meer een plek waar je over keien te water kunt gaan. Toen we daar zaten ging er ook iemand te water, heel voorzichtig, totdat die onverwacht veel hogere golf kwam en en passant zijn zonnebril op sterkte mee nam, want later zagen we hem met bril zonder gekleurd glas. Bij terug keer stond de auto als een eiland op de weg, wie parkeert er nu zo, hadden ze de auto’s naast ons al allemaal weg gehaald. Het genieten gaat nog steeds door maar naar het zich laat aanzien raakt het fraaie weer op…