Punta Hidalgo

Woensdag hebben we ons voor het eerst aan de noordzijde van het eiland gewaagd. Het was hier ontegenzeggelijk groener, het zonder regenjack op pad gaan leek ons dan ook niet verstandig. In Punta Hidalgo eindigt de weg bij een parkeerplaats, nu ja er konden 5 auto’s staan en dat is niet toereikend daar er veel mensen zijn zoals wij, die altijd naar het meest verste puntje willen. Maar iets verder vonden we een plekje. Truus had ons onderweg al verrast met een “binnendoortje” die kennelijk plaatselijk niet zo geapprecieerd werd gezien het enorme aantal drempels in het traject. Dit deel van het eiland was langs de kust flink volgebouwd. Opvallend waren het aantal “natuurlijke” zwembaden die nu allen van een rode vlag en vooral veel versperringslinten waren voorzien, stranden bestaan hier alleen in naam, en dan keienstranden. We zijn ons te buitengegaan aan koffie met slagroom en gebak, waarna de uitbater zijn dagomzet waarschijnlijk in één klap binnen had… maar wel lekker… Op de terugweg miste ik de door Truus gewenste afslag, ze bleef onvermurwbaar, dus in het volgende dorp, waar voor de verandering eens geen rotonde was, gekeerd en langzaam terug gereden. Voor de zekerheid…. Hierin?? (afgrijzen in de stem) ja dus, nu daar was ik zelf niet op gekomen, zo zonder richtingaanwijzer een weggetje in tussen de huizen. Maar ja eenmaal er in moet je door, en mensen het werd lekker steil, en vooral smal, maar de richting was ontegenzeggelijk goed, en het wegdek ook. Tot opeens in een bocht sta ik frontaal tegenover een wegbrede bestelbus met daar achter een paar volgers, dus ik moest wat doen. Gelukkig was er een bestraatte postzegel rechtsachter de auto, en de bewoner had zijn fiets binnen gezet… kortom plek zat en het lukte allemaal. Hoger bleven tegenliggers al op een uitwijkplekje wachten, zij hebben afdalend natuurlijk een beter zicht, waarvoor wij dan weer met brede armzwaaien dankten. En dan kom je opeens vanuit een soort van uitrit gewoon op een fraaie brede weg, had ze toch weer eens gelijk. Met daarna een mirador, met een cache dat werd nog even spannend, hij lag aan de binnenkant, er moest dus worden overgestoken. Er werd terplekke stevig gereden door veel auto’s, en men verwacht daar geen overstekers, en gezien onze niet meer zo hoge startsnelheid wat twijfelachtig maar ook dat is gelukt…kortom de dag kon niet meer stuk.