Pico Ruivo

Voortgedreven door naderende slechte weersvooruitzichten, hebben we dinsdag na de Levada wandeling gelijk maar de beklimming van de Pico Ruivo 1861m op het programma gezet. We gingen nu voor de gemakkelijke beklimming vanuit het noorden. In 2004 hebben we de zware tocht vanaf de Pico Arieiro al eens gemaakt, een tocht van en 5 uur met klimmen en dalen van 750m we vonden dat we het nu wel rustiger aan mochten doen. Vanaf de parkeerplaats op bijna 1600m hoeven we nog maar 270 omhoog afgezien van enige deukjes onderweg. Het gehele pad is vrijwel aangelegd met treden en geplaveid met als gevolg dat iedereen naar boven struint op elk denkbaar schoeisel. We zijn sandalen tegen gekomen, en zelfs iemand met als schoenneuzen 5 tenen, een soort van Pipo dus. Onderweg liepen we achter een Aziatisch meisje dat onderweg wel 5000 selfies heeft genomen op iedere plek alle kanten op. Haar tochtgenoot die met de tenen, mocht niet op de foto de familie kende hem zeker nog niet. Hier boven bleek het nog wel winter, we moesten ons bijna door het ijs omhoog werken, iets gechargeerd dus, maar op het pad in de schaduw lag wel degelijk ijs. Het laatste stuk was echt steil omhoog zodat je boven op de top de mensen als stoomlocomotieven al puffend en blazend aan kon horen komen. Je liep ook steeds meer in een keurslijf van hekjes. Kort onder de top ligt een flinke hut hij is gesloten, en dat was ie 40 jaar geleden ook al jammer wel.We hadden geluk tijdens ons topmoment was het nog onbewolkt. Er werden nog net geen kaartjes voor een maximaal verblijf boven op de top uitgedeeld, maar we hoefden ons zeker niet alleen te voelen. Bij de afdaling werden we in toenemende mate door mist omhuld, het pad was echter niet te missen. Spannend werd het toen we een nabije top van 1750m hoog, wilden beklimmen zonder echt pad naar boven, wel 3 markeerpunten in onze beschrijving en later stokken voor de juiste loop richting, fijn wel vanwege de mistflarden. De kortste route was een kletterpartij 5-, dit voor kenners, wij hebben voor een langere iets eenvoudiger route gekozen. Boven de lunch genuttigd op de top tussen restanten van een observatorium uit het verleden. Bij de parkeerplaats bleken nog 2 caches te liggen waar we bijzondere steenformaties konden bewonderen, zonder mist. Maar de dichte begroeiing maakte het lastig om er zonder kleerscheuren of afgrijselijke verwondingen vanaf te komen, waarom al die stekels als wij alleen maar vreedzaam langs willen lopen?