Een perfecte dag

Vrijdag was het een perfecte dag geen wolkje te zien dus wij stonden al vroeg te popelen. Op naar de Encumeadapas het terplekke hoogste punt in de noord-zuid verbinding. Op het parkeerplekje kreeg ik al dadelijk onvriendelijke gebaren van niet voor mijn auto, en och het was zulk mooi weer wat zal ik me druk maken dan maar aan de andere kant. Betrokken chauffeur zette zijn auto nog wat naar voren zodat er zeker niemand voor kon staan, hij houdt nog geen rekening met een Portugees bedacht glimlachend, die zet overal zijn auto neer. Zo schoenen aan en op pad, het bleek echter al ras dat na de 2 dagen en vooral nachten regen, de veeg- en dweilploeg nog niet was langs geweest. Al snel moesten we door enige meertjes op het nog brede pad waden. Daarna ging het in alle opzichten bergafwaarts met het pad, de breedte nam snel af er kwamen hekjes om de peilloze afgronden op een afstand te houden, en bovenal ging het omlaag. Maar het liep lekker soms mooie vergezichten tussen de bomen door en mooi weer. Onderweg bleek dat lang niet alle stroompjes op Madeira in een Levada zijn gedwongen, dus regelmatige oversteek lag op de loer. Tot we voor een deel van een cache moesten zoeken en niks konden vinden en ik al vast naar de volgende oversteek ging kijken ging het goed. Hier bleek dat de volgens de kaart beloofde brug door watergeweld en niet van onlangs terzijde was gesmeten en nu als half gezonken schip op zijn kant hing. Aan de overzijde waren in de bijna loodrechte wand wat bescheiden treden gehakt, oh het was zeker te beklimmen, maar terug naar beneden niet fijn zonder handgrepen. Al met al een lelijke omissie van de VVV wel lokken met een fraaie richtingaanwijzer bij de start maar nu verstek laten gaan. Uitlopen van het pad over 13km leek me niet zinvol, ik kan immers aan het eind gekomen niet eenvoudig het autootje fluiten. We gaan terug stel ik voor het is hier mooi maar verderop wel hetzelfde, de cache gaat niet lukken boven kunnen we nog wat anders (caches) ondernemen. Het bleek niet zo simpel als gesteld daarboven, het pad liep hier over de bergkam maar een kam heeft meestal hogere punten, zeg maar toppen, het werd een hele klim. Toen ik op mijn GPS kaart inzoomde bleken er zelfs vreemde stippels die als trap te boek stonden, in het door ons te volgen traject opgenomen. Verder inzoomen tot op trede niveau leerde dat er erg veel traptreden waren, waarvan de regelmatigheid helaas ver te zoeken was. Ook hier vooral aan de schaduwkant van de kam veel vocht, maar de uitzichten waren adem benemend, dat was dan ook gelijk het probleem want die adem had je hard nodig. We zijn tot de tweede top gelopen, en hier ontwaarde ik kleine wolkensliertjes in het dal….mist.. Ondanks onze snelle afdaling konden we ons de “witte wieven” niet van het lijfhouden, en ze hadden koude handen was vast te stellen. Op de pas waar het autootje stond te wachten hebben we nog koffie genuttigd terwijl de “wieven” om de auto rondhingen, ze werden bang toen ik de lichten aandeed en naar huis reed, want ze achtervolgden ons niet. Het was een perfecte maar pittige dag geweest.