Montana del Aqua

Ze hadden het nog zo beloofd die weersvoorspellers nee in het noordwesten van het eiland zou het ook beter weer worden, sommige voorspelden zelfs de hele dag zon. In dat gebied hadden we al langer een wandeling op het programma staan dus gingen we schielijk op weg. Te schielijk mogelijk, want toen we met de auto aan de westzijde kwamen zagen we wel wolken hangen naar het deel waar we heen reden. Toen we een parkeerplek hadden gevonden en onze schoenen aan het aantrekken waren ging er een groep van minstens 40 wandelaars over het pad dat wij ook moesten hebben. Hallo we gaan toch geen file lopen wel? Maar nee tot onze verbazing hebben we ze niet meer gezien, waar die zijn gebleven een stiekeme bus of zo… Enfin in het zonnetje op weg naar boven, komen we daar veel hoger op de helling op een prachtig betonnen traject uit, je geloofd het niet een “rolstoelpad” eindigend bij een vlonder met fraai uitzicht over de kust en barranco een kilometer verderop. Hierna werd het een karrenspoor met een toenemende hoeveelheid takken bladeren en soms hele bomen die wel min of meer op zij waren gedrukt maar niet opgeruimd. Al met al toch een zeer makkelijk te belopen traject door het bos, dus ook lekker uit de wind. Maar dan zijn we op de helft van de route en moeten we dit traject verlaten, en dan wordt duidelijk andere koek. Het pad versmald al snel het werd meer een geul omhoog, waar bij het noodweer vorige week veel water doorheen was gegaan en waarbij veel takken en zo waren achter gebleven. Hoger op lagen er soms hele bomen over het pad soms met takken en bladeren er nog aan zodat er over klimmen ook niet simpel was. Inmiddels begon het wat te regenen maar in het bos merkte je daar nog niet zo veel van de bladeren vangen het water eerst wel op. Toen we de kam naderden was het toch wel uit met de pret er stond een stormachtige wind en de regen trof ons nu tezamen met het doorlekkende nat van de bladeren. We hadden het eigenlijk wel kunnen bedenken Montana del Aqua, what is in a name… Tjonge wat waren we snel doornat, zelfs mijn kruis was nat door de wind woei de regen er zo tegen aan. Gelukkig konden we niet doorweekt raken tot op onze hemden want die hadden we niet aan. Mijn GPS heeft een touchscreen nu die raakte totaal op tilt door al die waterdruppels ik heb hem zelfs op een gegeven moment maar uitgezet, hij deed de gekste dingen, zelfs toen ik het scherm vergrendeld had. Toen bleef ie steeds piepen van: ..ik ben vergrendeld.., zinloos gedoe dus. Nog een geluk dat we in de mist (wolken) liepen je kon nu niet zien welke topjes we nog te beklimmen hadden, tot je er vlak voor stond. Uiteindelijk bereikten we al soppend in de pumps de auto met de wachtende koffie. Thuis bleek dat zelfs de inhoud van de rugzak deels nat was, alleen de regenhoes en Jos haar jack waren nog droog…. vergeten?….