De coupe

Tja het moest er toch eens van komen…. Ik had half november voor het laatst thuis de kapper bezocht toen dat toegestaan was. Nu begon er toch langzamerhand wel een flinke bos te groeien, weliswaar niet meer zo dik gezaaid maar toch wat ongemakkelijk. Dus een afspraak alhier gemaakt bij een kapster die oh toeval uit Canada bleek te komen. Ik wilde het kort hebben, dus ik gaf aan kort en het geluid van een tondeuse, nee die kwam er, maar dan de vraag welk nummer opzetstuk? Ik niet weet niet… dus ze begon met een gemiddelde “afkapstand” zeg maar. Zo? Nee korter … na de tweede aanpassing werd ik wat overmoedig en vroeg nog korter. Hoe lager het nummer hoe lager het maaiveld wordt. Het leek dat er aan de zijkant nu een bevredigende stekellengte ontstond. Dan opeens gaat het met een haal boven over...ai.. Nu ja, na die eerste baan heeft het niet veel zin meer om te stoppen. Eigenlijk had ik dat super korte altijd al eens willen proberen, maar de kappers lijken er altijd wat huiverig voor. Maar hier niet hoor de goedlachse Canadeese maaide alles er af, geen schoof of stoppel bleef staan…. En dat voelde een partij lekker, heerlijk zo’n “coupe Carvoeiro” hoef ik de eerste tijd geen haar meer uit mijn ogen te vegen. Alleen moet ik met dat nog immer fraaie weer hier niet mijn petje, dat ook weer strakker kan worden afgesteld, vergeten mee te nemen, want om er nu zonnebrand op te smeren…. Zoals ik net zei is het weer nog steeds grandioos de eerste 3 weken ongeveer geen wolkje aan de lucht. Deze week hadden ze met wat moeite een paar wolkenvelden voor de omgeving verzameld, maar het zonnetje piepte er dikwijls door heen. Nee het genieten gaar maar door en ontdekken nog immer nieuwe strandjes.

PS mijn eerste selfie, oh je moet eigenlijk wel in de lens kijken natuurlijk.