Barranco Esquinzo

Ik heb Jos voor haar verjaardag een geheel verzorgde tocht door de Barranco Esquinzo cadeau gedaan. Ik bedoel hier een soort van “all Inclusive” dus met drinken en eten of beter gezegd inclusief water en brood. Wij leven hier regelmatig op, hoef je geen koffie, warm water en bekers mee te sjouwen. Nee met het brood waar wij ons van voorzien is er niets mis met water en brood. Soms ook nemen we het breed dus een blikje paté mee of vis, maar bij windkracht 5 of meer en nergens schuilplekken, komt dit niet geheel tot zijn recht, en zeulen we het blikje voor niks mee. Oh ja er werd nog wel van haar verwacht dat ze zelf de tocht liep, dat nog wel. Enfin de Barranco, om er te komen moest er flink over onverharde wegen worden gecrost, dat mag toch niet? ach mogen….. voorzichtig dus maar. Onderweg nog een wat gênante vertoning komen we een colonne Jeeps tegen, ze zijn met toeristen aan een spannende tour over ongebaande wegen bezig komen ze daar plompverloren een Fiat500 tegen. Die mensen zullen wel gedacht hebben… De uiteindelijke kloof die de Barranco in zijn goede jaren had uitgesleten was niet gering, wanden van zo’n 20m. In een deel ervan stroomde zelfs nog water waar het precies vandaan kwam was nauwelijks te achterhalen, opeens was het er, en hoger in de kloof was alles droog. Zoals een goede Barranco betaamt kwam deze uiteindelijk ook in de oceaan uit, bij een idyllisch strandje met flinke golven voor de surfers, en vlakke stenen als zitplek voor onze lunch. Heen waren we het laatste stuk boven de kloof langs de rand gelopen, kom je daar opeens een parkeerplek tegen, het moet toch niet gekker worden. De surfers daalden dan met hun plank op blote voeten een steile pad af naar het strand. Nu een pad zou ik het niet willen noemen, we hebben gewacht tot er iemand afdaalde om te kijken waar hij liep, en daalden daarna met bergstok en bergschoenen ook af, ze zullen wel gedacht hebben wat gaan die ouwetjes wel niet doen. Terug liepen we door de groene kloof tot om een hoek een loodrechte wand van 15m ons de doorgang versperde hier was ooit een waterval, en die plegen moeilijk beklimbaar te zijn we moesten zijdelings uitwijken. Onderweg kwam ik nog een constructie tegen dat leek op een zonnepaneel uit het stenentijdperk. Al met al een schitterende tocht die in de boekjes niet wordt genoemd. We liepen dus heerlijk in ons eentje, gna, gna….. wat u heeft gemist zeg maar. Oh ja Jose had vanwege haar jaardag niet haar rode T-shirt aan dus het wordt wat zoeken op de foto’s.