De aanhouder wint

Gisteren hebben we opnieuw een poging ondernomen een wandeling te maken in Ribreiro Frio. Dit is juist de plek waar de meeste regen valt op het eiland, erkende weersites nemen het daarom niet eens op in hun overzichten, het is te ontmoedigend. Maar voor ons lokte er een bonus cache compleet met Levadawandeling. Wij vroeg op pad, en daar Truus in één keer de snelste route wist te vinden, buiten wat uiterst dubieuze of onmogelijke afsnijdertjes dan, waren we al voor 10.30uur op de plaats van bestemming. Omdat we net er voor even gestopt waren voor een foto van sneeuw!! op de top van de bergen, net als thuis dus… misten we het laatste parkeerplekje, maar ik wordt al wat Madeiriaans, dus gewoon in de bocht aan de kant van de weg neer zetten. En voor we de "bergpumps" aan hadden getrokken stonden er al auto’s voor en achter ons. Op naar de bonus heerlijk in het zonnetje langs een gemakkelijke Levada en de cache lag… precies aan gene zijde van het water, alleen en dat was misschien de bonus, konden zelfs wij senioren hier over het kanaal stappen. Op de terugweg een enorme hoeveelheid vrolijke stappers op weg naar Portela? 11 km verderop. Nadat we in het uitbundige groen in de buurt nog een cache verschalkt hadden vond het weer het welletjes, het buitje had ons ontdekt en ja hoor weg zon de regen ving aan en al die wandelaars langs de Levada dan? Wij waren hier klaar met wat moeite de auto uit het rijtje geplukt en op naar Sao Jorge aan de noordkust. Onderweg even een cache gepakt waar we al 2 keer waren geweest maar hem niet te pakken konden krijgen, nu hadden we de halve keukeninventaris gevankelijk meegevoerd. Maar ziet een andere zoeker had hem eruit gewurmd en ietsje makkelijker terug geplaatst waarvoor dank. In de belendende bar zijn we dat gaan vieren met een Grande koffie en Cappuccino, maandagochtend 11.30 een drukte van belang, dat verwacht je toch niet, maar heel gastvrij werd er ruimte aan de bar voor ons vrijgemaakt, ik stond naast een man die het Dagblad van het Noorden stond te lezen, de Portugese versie dan. Maar wij verkozen het terras waar we twee droge stoelen hadden ontdekt, pats toch weer druppels, nee ik had mijn stoel precies onder een afvoer gepositioneerd. Deze goed smakende uitspatting koste ons maar liefst euro 1.80, of je een emmer leeg gooit. In Sao Jorge maakten we een wandeling langs de kust, en soms wel erg dicht, het leek af en toe, dat een verder tocht onmogelijk was maar toch ging dan het pad weer langs de loodrechte wand verder. Het laatste stukje over een uit de verte uiterst wrakkige uitziende houten loopbrug hebben we maar gelaten, we hoeven ons niet meer zo te bewijzen… toch. De overige caches in de buurt waren met een auto bereikbaar, volgens de leggers dan natuurlijk. Laat ik kort zijn, het was maar goed dat ik een zweetlap mee had tjonge, moet ik daar door?? en die tegenliggers dan?? Maar het lukte allemaal, tot er een zwaaiende man op de weg stond, we konden er niet door vanwege opruimwerkzaamheden. Tja zie dan maar Truus er van te overtuigen dat er een alternatieve route nodig is, bovendien wist ik al dat ik daar later richting huis ook weer langs moest. Later op onze omzwervingen kwamen we op de route alweer een nu boze man tegen die ons de weg versperde, en ik wilde alleen maar linksaf langs de rij auto’s, hetgeen ik duidelijk aangegeven had. Hij kreeg het door en we kregen ruim, nou ja… ruim… baan. Op de terugweg konden we er gelukkig wel langs maar er lag nog een enorme berg over de helft van de weg. Overigens was ik te enthousiast toen ik schreef alleen aan de westpunt is nog geen tunnel, in het noorden is ook een stuk nog niet ondertunneld, of ik heb de tunnel nog niet gevonden…