Welk een desillusie

Weer gisteren een mooie tocht gemaakt, in een bosachtige berggebied, in de buurt van Vilaflor. De paden liepen over een vrij smalle kam heen, omhoog dus, dan afdalen naar waar ooit eens een barranco heeft gestroomd. Voor de terugweg over een parallel lopende kam moest, u raadt het al wel eerst weer naar de kamhoogte worden geklommen, dit met wat hindernissen. Hier in het bos loop je veelal over lange dennennaalden, dezelfde waarop wij vroeger op Duinrell trachten het skiën onder de knie te krijgen. Het idee van een mogelijk gladde ondergrond is op steilere stukken wat verontrustend, maar het verliep zonder problemen. Het begon zonnig maar naarmate we hoger kwamen werd dat minder, we kwamen net niet in maar wel onder de wolken. Anderen hadden een paar dagen terug de hele tocht in de mist moeten maken, duidelijk minder aantrekkelijk dus. Ik liep met het fototoestel in mijn zak, en had het gevoel dat ik steeds mijn broek omhoog moest sjorren. Verheugd dacht ik, kijk al dat geploeter maken dat mijn Michelin rollen beginnen te verdwijnen en dat verdubbelde mijn wandelijver. Later thuis moest ik middels een andere broek constateren dat de broek, waarvan het bouwjaar al wat jaren terug ligt, een elastische band heeft. Gezien hij niet meer de jongste is, moet vastgesteld worden dat het elastiek, tja hoe zeg ik het netjes (want we willen het wel fijntjes houden ja…), wat uitgezakt is, net als ik zelf overigens…. welk een desillusie…