Pico de la Zarza

We wilden deze hoogste top van het eiland beklimmen, hij is ruim 800m hoog, niet al te veel zult u zeggen maar ja je begint wel op zeeniveau. Door de auto zo ver mogelijk te parkeren, konden we een beetje smokkelen. Maar daarna moeten we het echt zelf doen. Het begint met een vrij steile klim van zo’n 100m, waarna het einddoel al zichtbaar wordt. Het pad slingert zich duidelijk zichtbaar over de eindeloze bergrug. Dan een opvallend iets als ik aangeef hier vlakbij ligt de eerste cache, zegt Jos laten we de caches op de terugweg oppakken, ..hè..!! Dat heb ik nog nooit meegemaakt ik stel het wel eens voor op een tocht, maar dan is het altijd: je weet maar nooit we komen er nu langs meepakken dus. Enfin we lopen redelijk vlot over de kam tot de uiteindelijke klim op de berg kan beginnen. Nu dat viel wel tegen heel veel over een soort van treden, maar dan van een hoogte waarbij ik me meer een kabouter voelde. Nee niet mijn pad maar ja als ik boven wil komen moet ik er over heen. Uiteindelijk kom ik kort onder de top bij een hek, het laatste stuk is omheind er zijn zeldzame planten geplaatst, en ander lopen die weg natuurlijk. Met mijn door vermoeidheid wat benevelde brein probeer ik het hek 3 keer open te trekken, waarna ik er achter kwam dat er geduwd moest worden. Dan strompel ik de laatste zigzags op, waarvan er naar het lijkt voor mij steeds nieuwe bijgemaakt worden maar uiteindelijk kom ik boven. De westflank van de berg valt loodrecht omlaag naar het strand en de zee had ik gelezen, ik ben niet direct gaan kijken hoe steil dat dan wel was. Ik ga zitten en kijk waar Jos is gebleven nergens te zien, maar dan zie ik verder beneden me een wit koppie opduiken en daarna weer haar rode shirt. Tjonge ze moet nog even, ik zie haar vaak stoppen, en loop uiteindelijk een stuk terug want ik heb al het water bij me. Maar het loopwerk moet ze echt zelf doen. Uiteindelijk zijn we beiden boven, in een op zich nog prima tijd ook, we eten ons broodje en drinken wat….. Zullen we die cache hier even pakken? Kijk ze heeft zich al weer hersteld. De terugweg is in zijn volle lengte zichtbaar, met aan het eind een top waar het pad ontmoedigend steil omhoog loopt, zijn we in het begin zoveel afgedaald vraag ik me angstig af? Nee er zal wel een ander pad zijn, nu mooi niet we moesten echt omhoog en weer omlaag naar het wachtende autootje. De tocht staat in alle boekjes maar er wordt nooit over tussentijdse afdalingen tijdens de klim gesproken. De tijd 5uur daar komen ze rond voor uit, en achteraf kwam ik er achter dat in één boekje ook de afstand is aangegeven, met hele kleine cijfertjes, dat wel maar we hadden kunnen weten dat het zo’n 14km voor ons werd en 800m stijgen. Er stond niet bij 70plussers “bezint eer gij begint….”.