Hoe ouder hoe gekker?

Madeira is verrassend ga je weg met prachtig weer zie 20km verderop in het dwarsdal enorme wolkenpartijen, maar ook weer zon dus toch maar volgens planning naar boven. Op de hoogvlakte van Paul de Serra rijden we door de mist maar de weg die in 2014 geheel afgesloten was kon nu gewoon bereden worden, een goed wegdek is anders maar het is berijdbaar. Ik had een tochtje met 3 caches bedacht, 1,5 uur uit en thuis in wat mist en af en toe een zonnetje moet kunnen. Maar het bleek allemaal wat lastiger, eerst omhoog naar de top Bica de Cana dit ging goed dan moeten we omlaag en hier is het vinden van het pad lastiger er nieuwe aanplant aangebracht, met allerlei slinkse paadjes. Uiteindelijk komen we weer op een pad met markeringsbordjes, of zijn die er om een terrein af te bakenen? Het wordt steil en lijkt glad al hoewel dat niet tot glijpartijtjes aanleiding geeft, uiteindelijk komen we op een Levadapad en moeten een klein eindje klimmen naar de cache bij een kleine waterval die gezien de gladde rotsen ook wel eens een flink grote kan zijn. Dan moeten we langs de Levada weer vlak terrein dus. Maar opeens een enorme waterval over een flink stuk van ons pad. Wat nu, en dan blijkt iets van “hoe ouder hoe gekker” waar ik vroeger gezegd zou hebben hij is fijn maar ik ga niet verder ging nu wel door!! Met de foute gedacht als ik nu daar en daar loop valt het mee, nu de watergooier boven stortte naar bleek niet steeds op de zelfde plek maar dichterbij iets verder weg, het water volgde me als het ware, kortom een niet te vermijden nat pak. Omdat ik de capuchon nog niet opgezet ook in mijn nek dus lekker koel of eigenlijk koud de temperatuur was daar op de hoogte een graad of 5. Er volgde nog meer watervallen over het pad maar niet zulke heftige. Bij de laatste cache stonden we voor de top van de Pinaculo hij leek boven te liggen het paadje eindigde bij een rotswand, hier gaan we niet boven komen zei ik. Later vonden we een paadje rechts van het massief en taraah slecht een klimmetje van 2m en daar was ie. Maar aan het gedachte omkeerpunt alhier geen zijpad of zo, dus de vraag was gaan we dezelfde weg terug of lopen we door. Volgens de kaart kwamen we redelijk snel bij de weg terug door dus maar. Ai welk een blunder naar bleek het pad naar de weg ging eerst prima maar de laatste hemelsbreed 250m ging steil omlaag langs trapachtige toestanden en met flinke slingers als klap op de vuurpijl ook hier niet te vermijden douches over het pad. Uiteindelijk bereikten we soppend en druipend de autoweg, maar na nog eens goed de kaart bestuderen bleek hoe fout onze keuze was. De weg maakte enorme omwegen, en het was naar later bleek bijna 6km, naar onze trouw wachtende auto, waarbij ook nog eens 250 hoogtemeters overbrugd moesten worden. Met moed der wanhoop op pad en proberen te liften dan maar, maar wat er kwam alleen maar auto’s in de andere richting. Opeens ontdekte Jos dat ik flink bloedde bij mijn pols, tja ik had niks gevoeld maar het zag er niet uit,en net toen de EHBO set in stelling was gebracht daar komt een auto. Vlug veeg ik het bloed zoveel mogelijk weg want dat is geen gezicht als je wilt liften. Ja we kunnen mee en rijden prinsheerlijk naar ons karretje. Maar let wat er gebeurt, zegt de bestuurder, het waren Duitsers, we zagen jullie gaan???!! Dat kan alleen als ze ons in de andere richting voorbij zijn gereden!! Toen ze ons bij de auto hadden gebracht, keerden ze en reden weer terug??!! Kun je nagaan welk één wanhoop ik heb uitgestraald al lopend op die schier eindeloze weg. Aardige mensen die oosterburen van ons. Toen ik terug reed gaf de auto een signaal, de temperatuur is zo laag dat gladheid mogelijk is, maar nu konden we de temperatuur hoger zetten. Terug bij het appartement zagen we op de diverse balkons blote gadbasten op de balkons in het zonnetje zitten grrr. Tja je moet keuzes maken en het was toch wel een leuke tocht, waarbij de mist maakte dat we de afgronden ook niet zo zagen.